Talig

 De d-tjes en de t-tjes,
 dat leer je snel als allochtoon,
 staan symbool voor
 het zelfrespect der Nederlandse taal.
 De scheidslijn tussen volkse praat
 en gecultiveerde grammatica
 kun je elke dag
 in de geschreven pers ontwaren.

 Als taalverliefde
 oefen ik mij geduldig
 in het alomvattende gebruik
 van een vreemde taal,
 maar meer nog
 in de wetmatigheden
 van de beelden
 die tussen woorden huizen.

 Bij de minste, nee geringste twijfel
 of een welgemeende hint
 over spelling of vervoeging
raadpleeg ik een papieren boek
 of (sneller !) internet.

 In het doolhof van encyclopedieën
 met een groene of een witte kaft
 zoek ik mijn weg in regels
 met veranderlijke logica
 die ook een autochtoon
 soms sprakeloos laat worden.

 De penseelstreken
 van de beelden echter
 worden door mijn eigen geest
 gemaakt.

 Op mijn kleurpalet
 meng ik oude woorden
 met nieuwe wendingen
 tot nuances van betekenis.

 Ik zal de puzzel
 van de d-tjes en de t-tjes
 toch wel
 leren leggen,
 denk je niet?

(Uit IJslichaam)