Gedicht zonder titel (4)

Ondergronds
wroeten bleke touwen,
knopen zich donkere verbindingen,
vlechten zich weidse netten,
oeverloos.

Ongezien
dijen schimmeldraden uit
van het aanwezige
niet aanwezige.

Ongehoord
leggen zij
hun dove oren te luister
bij de trillingen
van boven.

Ongelooflijk
kennen zij de sporen
van wat niet geweten
gewetenloos geschiedt.

Ongekend
boren zich
bleke paddenstoelenvruchten
naar het oppervlak.

Onbarmhartig
vertellen zij,
beschenen door de felle zon,
de schrijnende verhalen
van de ongekuiste tere waarheid.

Ongeloof
met gesloten ogen
zienderogen
is hun deel.

Ondergronds,
teruggekeerd
naar de voedingsbodem
voor het niet bestaande,
verspreiden nieuwe schimmeldraden
zich razendsnel.

Ongeteld
is hun waanzinnige
donkere hoeveelheid
tegen één lichtend voorbeeld.

Taboes.

Beluister het gedicht,
gelezen door mw.AVanderLucht zelf

7 juli 2022

Gedicht zonder titel (3)

Het bestieren
van een eenmanszaak
(de boekhouder raadt deze
ten zeerste af)
en het kneden van taal
ten behoeve
van gedichten
(een diploma is mondiaal
niet beschikbaar),

zij zijn als het gevecht
van een octopus
tegen een sidderaal.

Ongelijksoortigheden
omsingelen elkaar
in een glibberende wurggreep.

Beluister het gedicht,
gelezen door mw.AVanderLucht zelf

17 maart 2021

Gedicht zonder titel (2)

Een vrouw gaat naar de dokter.
“Ik heb last van mijn lichaam.
Maar ik weet niet wat het is.
Kunt u het onderzoeken?”

De dokter
hanteert apparaten
en vloeistoffen.

Dan gaat de dokter 
rechtop zitten.
“Mevrouw,
U heeft een nieuw hart nodig.”

Wat is de waarde van een leven
met een nieuw hart?

Een vrouw gaat naar de hulpverlener.
“Ik heb last van mijn leven.
Maar ik weet niet wat het is.
Kunt u het onderzoeken?”

De hulpverlener
kijkt en luistert.

Dan gaat de hulpverlener
rechtop zitten.
“Mevrouw,
U heeft een nieuwe ziel nodig.”

Wat is de waarde van een leven
met een nieuwe ziel?

Beluister het gedicht,
gelezen door mw.AVanderLucht zelf

Gedicht zonder titel (5)

Sinds de atoombom is gebarsten,
onhoorbaar, ongezien,
slingeren de deeltjes
in het rond.

Op willekeurige momenten
raken zij mijn hart.
Duiken heeft geen zin,
trefzeker als zij zijn.

Ik moet hen neutraliseren
onder de hoogspanning
van eeuwen,
en opruimen,
stuk voor stuk,
zonder aanzien des persoons.

Minder is het niet.

Zo helpe mij het ongeziene Mysterie.

Beluister het gedicht,
gelezen door mw.AVanderLucht zelf

7 maart 2014

Winkelwagen
Scroll naar boven