Een drieluik voor Naëma

Een drieluik voor Naëma

Er was eens een dag,
lang geleden,
in een ruimte op een heilig fundament.
Ik maakte muziek,
jij was publiek.
Hier heersten vrijzinnige zeden.

Ik mijmerde over enkele haken
en ook diverse ogen.
Plots riep jij zonder mededogen:
‘Ruim in je kop
je problemen toch zelf op!’
Ik dacht: Met jou heb ik hier niets te maken!

Er was eens een moment,
door het blinde lot bepaald.
Wij zaten aan tafel
en moesten aan de praat.
Ik dacht verdwaald:
Nu doe ik eens gek
en stuur het gesprek.
Ik hoop dat dit gaat.

‘Ik heb iets geschreven
over mijn leven.
Wil je het lezen
en mij vertellen wat je vindt.’
Je stopte met kauwen
en zei zonder mauwen:
‘Ja doe maar.’
Ik was verbaasd en dankbaar
als een kind.

Er is nu een bijzonder ogenblik.
Wij vieren in jouw nieuwe paradijs
een ronde dag.
Jouw leven,
mijn leven,
zij vonden een gezamenlijke twist.
Alleen de Eeuwigheid die dit van oudsher wist.

Te midden van jouw lieven
voel ik mij hier opgenomen
om jou de eer te geven.
Jij strijdbaar eerlijk
en gevoelig mens.
Ik wens ons allen toe
dat dit nog eindeloos lang
duren mag.

Een toast op Naëma!