Een drieluik voor Naëma Er was eens een dag, lang geleden, in een ruimte op een heilig fundament. Ik maakte muziek, jij was publiek. Hier heersten vrijzinnige zeden. Ik mijmerde over enkele haken en ook diverse ogen. Plots riep jij zonder mededogen: 'Ruim in je kop je problemen toch zelf op!' Ik dacht: Met jou heb ik hier niets te maken! Er was eens een moment, door het blinde lot bepaald. Wij zaten aan tafel en moesten aan de praat. Ik dacht verdwaald: Nu doe ik eens gek en stuur het gesprek. Ik hoop dat dit gaat. 'Ik heb iets geschreven over mijn leven. Wil je het lezen en mij vertellen wat je vindt.' Je stopte met kauwen en zei zonder mauwen: 'Ja doe maar.' Ik was verbaasd en dankbaar als een kind. Er is nu een bijzonder ogenblik. Wij vieren in jouw nieuwe paradijs een ronde dag. Jouw leven, mijn leven, zij vonden een gezamenlijke twist. Alleen de Eeuwigheid die dit van oudsher wist. Te midden van jouw lieven voel ik mij hier opgenomen om jou de eer te geven. Jij strijdbaar eerlijk en gevoelig mens. Ik wens ons allen toe dat dit nog eindeloos lang duren mag. Een toast op Naëma!
20 mei 2017