Het einde van grote woorden

Het einde van grote woorden
of: de uittocht uit de wegwijzing

Aan de zwarte hemel trekken witte kometen hun baan. Zij schitteren helder. Hun flonkerend  bestaan is tot in alle uithoeken van de aarde te zien. Als de mensen omhoog kijken, nemen verheven gevoelens hun intocht in hun geest. En zo komt het dat de mensen de kometen namen hebben gegeven. Dan spreken de kometen meer tot hen.
Omdat de kometen zo op elkaar lijken, geven de mensen hen namen die ook op elkaar lijken. Het ene soort noemen zij  “xxxxHEID”, het andere soort “xxxxING”.
De mensen geloven dat deze kometen het eeuwigdurende lot van de wereld besturen.

Eens keek ook ik omhoog. Ik zag een witte komeet aan de zwarte hemel rustig zijn baan trekken. Plotseling raakte de komeet uit zijn tijdloze richting. Hij tuimelde hevig, en na korte tijd begon hij omlaag te schieten. Steeds sneller zag ik hem richting aarde razen.

De kosmos is zo ingericht dat de hemel geen zuurstof heeft en de aarde wel. Verschil moet zijn.
Toen de ontwrichte komeet na een lange val uit de hemel op de gaskring van de aarde knalde, spatte hij in minder dan een milliseconde in een miljard splinters uiteen. Mijn ogen werden door strak wit vuurwerk verblind.
Toen ik hen weer durfde te openen, zag ik voor mijn voeten een handjevol zwart roet neerdwarrelen.
Een regenbui stak op. Het water nam het roet mee en spoelde het gorgelend door het putje van de ingewanden van de riolering.

Van de komeet was niets meer overgebleven.

2 februari 2015