Nooit meer

Ik zou willen zeggen
dat deze man
mij niet vertegenwoordigt,
vanwege van mijn paspoort.
Mijn gemoed
zou gerust kunnen zijn
door deze formaliteit.
De onrust stijgt.

Ik zou kunnen zeggen
dat de mensheid
geleerd zou moeten hebben van
hoe zij telkens weer
door volksmenners
ingepalmd wordt.
Mijn gemoed zou
gerust moeten zijn
vanwege de evidentie van geschiedenis.
De onrust stijgt.

Ik zou willen roepen
dat eenieder
de trein naar Westerbork neemt
om vanaf hier Anne Frank te groeten.
Mijn gemoed
zou gerust willen zijn
vanwege deze nationale trots.
De onrust stijgt.

Ik ben verplicht te zeggen
dat het opzwepen van angst
verbonden met het aanwijzen van een zondebok
door geweldredenaars
met een zwarte snor
of een blonde kuif
tot dood en verderf leidt
vroeg of laat,
zoals alom bekend.
Mijn gemoed
is in rep en roer,
vanwege mijn geschiedenis.
Mijn onrust schreeuwt:
“Wehret den Anfängen!” (*)


(*) Bestrijd het begin!

Het poëtische
en het psychologische
verhouden zich tot elkaar
als een bruidsboeket van distels
tot een dwangbuis.

Waar het eerste
de bitterzoete volheid,
de schitterende paradox
van het leven
met woorden schildert,
vormt het tweede
een talige fuik.

Tussen ons

Uit de oneindige maalstroom
van algemene gebeurtenissen
tussen hemel en aarde
raakt een klank los.
Zacht kietelt hij
mijn trommelvliezen
en vraagt zo
om mijn bijzondere aandacht.

Terstond legt mijn gehoor
een kunstige puzzel
uit spetterende letters
en welluidende klinkers,
geregen tot keurige woorden,
gevoegd tot passende zinnen.

De taal die wij delen
heeft mij deze woorden en zinnen
geleerd.
Nu zij uit jouw mond ontvluchten,
herken ik hen niet.
Mijn oren luisteren,
op zoek naar jouw bijzondere wezen
in de algemene taal.

In verwondering zwijg ik,
stil tastend naar
jouw eigen wereld.
Mag ik jou iets vragen?

Jij spant in deze vrijheid
het ragfijne web
van jouw betekenissen uit.

Mijn respect
voor jouw waarheid
opent de poort
naar mijn wereld.
Misschien
wil jíj míj iets vragen?

Uit onze kleine verhalen op aarde
knopen wij samen
onder het weidse uitspansel van de hemel
het tapijt
van ons aller grote menselijke bestemming.

Mensen, luister,
luister met je innerlijke oor,
luister goed……..

Nieuwsbericht

“Ik meld u dat vandaag
de zangeres X,
de voetballer Y
en de oorlogsmisdadiger Z
zijn overleden.
Wij noemen hun namen,
memoreren hun talenten
en wegen hun daden.

Ik meld u dat vandaag
een toekomstige zanger,
voetballer
en oorlogsmisdadiger
zijn geboren.
Wij kennen hun namen niet
noch wat zij zullen denken
of doen.
Hierover berichten wij u
op een later tijdstip.”

Kind

Ik wil weer kind worden,
terug naar de tijd
waarin de wereld
een wonderland was.

Ik wil weer kind worden
in een wereld
waarin ik alles kon proeven
dat leven was.

Ik wil weer kind worden,
met geuren en kleuren,
zonder angst en beven.

Ik wil weer kind worden
in overgave
aan de volheid van het zijn.

Ik wil weer kind worden
dat mag zijn zoals het is,
temidden van alle kinderen
op deze aarde.

Ik wil dit kind zijn
in het vertrouwen
dat iemand
het koestert,
bij de hand neemt,
op zijn weg bemoedigt
en bij verdriet troost.

Kom,
laten wij samen spelen!
Dan valt ons toe
wat wij nodig hebben.

Twee strepen op het venstertje

1 Bestandsopname vóór
Cognitie:
best goed,
al zeg ik het zelf.
Smaak:
ruim voldoende,
die papillen.
Slaap:
altijd kielekiele
als je zoveel
voelt en wilt.

2 Bestandsopname tijdens
Cognitie:
hoe heet jij
ook alweer?
Smaak:
vieze gore appels
zijn dit!
Slaap:
mijn lamp kan
op ieder willekeurig moment
uitgaan.

3 Bestandsopname ná
Dat wordt
het volgende gedicht,
als we het meemaken,
jij en ik.

Smeekbeden
kan ik nog formuleren,
zo te zien.

Gezamenlijk gebed

Ongeziene Aanwezige,
de mensheid bestaat in uw naam.
Waar in het heelal wij ook bij elkaar komen,
u schenkt ons een heilige plaats;
hoe wij ook samen leven,
u voedt ons lichaam en onze geest,
u warmt onze ziel.

Reken het ons niet aan
als wij vergeten een ander te bevestigen
zoals wij het een ander niet zullen aanrekenen
als die ons niet ziet staan.
Wijs ons het goede spoor
om het pad van wat wij hebben te verlaten
en de weg van wie wij zijn te zoeken.

U bent de bron
van moed, kracht en geduld
zoals u die vanouds gaf aan mensen
en tot in eeuwigheid zult geven.
Wie waren wij zonder u?
Amen, dat het zo moge zijn.

Dit is een gedicht!

Poëzie werkt
omdat zij
de conventie
van de taal kent
terwijl zij zich er
willens en wetens
niet aan houdt.

Mechaniek

Ik doe iets het raakt mij
ik ga op weg naar het uur van omkering
ik kom terug ik ben nergens.

Ik doe niets het treft mij
ik ga op weg naar het uur van omkering
ik kom terug ik ben nergens.

Ik voel niets ik voel iets
ik ga op weg naar het uur van omkering
ik kom terug ik ben nergens ergens.

Voor dit precisiewerk
dient de smeerolie
van sublieme kwaliteit te zijn.

Marktwerking

Een product:

iets dat je nodig hebt.
Dat schaf je aan
en je gebruikt het.

Iets dat je nodig denkt te hebben.
Dat schaf je aan
en de twijfel slaat toe,
vroeg of laat.

Iets dat je niet nodig hebt.
Dat schaf je niet aan
of juist wel.
Van welk soort ben jij?

Iets dat jij niet nodig denkt te hebben
maar een ander vindt van wel.
Dat schaf je toch niet aan?
Donder op!

Iets dat geen product is,
dat je niet nodig wilt hebben
en dat je toch nodig hebt
of niet nodig denkt te hebben
maar een ander vindt
dat jij dit niet-product
dringend moet aanschaffen.

Wie trekt de portemonnee
voor het niet-product?